Presentatie
bij vrouwenbeweging in Melderslo, waar ik met passie mijn verhaal kon delen en anderen kon inspireren.
In mijn geboorteplaats Melderslo viel iemand uit voor een presentatie bij de Vrouwenbeweging. Mijn zus Helma zei tegen de voorzitter, “ik zal ons Ell eens vragen of zij over Biezonder, tastbare herinneringen een presentatie wil geven”.
En misschien was dat net het extra zetje wat ik nodig had. In een week tijd maakte ik een PowerPoint en bereidde ik mij voor op de presentatie. Vanuit mijn gevoel vertelde ik over mijn jeugdjaren en het gemis van tastbare herinneringen in de vorm van foto’s. Over de plotselinge dood van mijn broer en hoe men daar vroeger mee omging. Ieder had verdriet maar het werd niet gedeeld en over gesproken. Stilzwijgend verdriet……
Wat een verschil hoe een afscheid nu is, nu wordt vaak het leven gevierd op een manier wat past bij de overledene en bij de familie en vrienden.
Werken in de zorg en creativiteit zijn altijd een rode draad in mijn leven geweest. En zo kwam langzaam het idee om mijn passies:
creativiteit en zorg samen te voegen.
Een droom die uitkwam een eigen atelier onder de naam BIEZONDER.
De verhalen achter de opdrachten maakte de presentatie compleet, uiteraard zonder bronvermelding. De vele voorbeelden van tastbare herinneringen gaven een goed beeld van wat er allemaal mogelijk is.
Ook de samenwerking met uitvaartverzorging
Yvonne Vos kwam in de presentatie.
Het maken van waden, vaak met net een persoonlijk tintje.
Het begeleiden van workshops, hoe mooi en waardevol is het als nabestaanden zelf tastbare herinneringen kunnen maken.
Het werd een biezondere avond waarin ik met passie mijn verhaal kon delen en anderen kon inspireren……
Na deze presentatie volgden er meer in de regio.
Na een mooi gedicht gemaakt door voorzitter Mieke Simons van vrouwenbeweging Klimop in Well mocht ik een presentatie geven over tastbare herinneringen.
Herinneringen hebben we allemaal
Ze vertellen hun eigen verhaal
Het is onze kostbaarste schat
Die door niemand kan worden afgepakt
Herinneringen zijn soms akelig of heel erg fijn
Zoals je eerste date, zoen of dag op het schoolplein
Sommige wil je nooit meer vergeten
Van andere zeg je; “ik wil het niet weten”
Herinneringen, we kijken er graag op terug
En zeggen dan “wat gaat de tijd toch vlug”
We kijken naar foto’s in albums of op de P.C.
Naar filmpjes op een scherm of de T.V.
Soms zijn herinneringen verdrietig en doen pijn
Bijvoorbeeld als ze over diegene gaan die er niet meer zijn
Daarom ben ik blij dat Ell Jans ons vertellen gaat
Hoe je deze herinneringen tastbaar maakt.
