Beetje bij beetje afscheid nemen,
van elkaar al tijdens het leven…
Er is een ding dat dementie
niet kan wegnemen
En dat is LIEFDE
Liefde is geen herinnering
Liefde is een gevoel
dat zetelt in je hart
Op een dag kreeg ik een telefoontje met het verzoek, Ell wil jij mij ergens mee helpen? Allereerst was dat een luisterend oor naar het verhaal van haar lieve man die leed aan dementie en helaas niet meer thuis kon wonen. Een afschuwelijke ziekte, een mensonterend aftakelingsproces, waar helaas nog geen remedie tegen gevonden is.
We maakten een afspraak bij haar thuis. Zo kon ik zien waar zij samen ooit zo gelukkig waren. Door te luisteren naar het verhaal van zijn leven en foto’s te bekijken, kreeg ik een indruk van hem: een lieve man die wist wat hij wilde…..
Eén ding wisten zij allebei zeker:
“gas geven tot het einde, wij laten ons niet kisten”.
We maakten plannen en keken naar wat voor een baar hij mooi zou vinden.
Zij waren natuurliefhebbers en wandelden graag samen in de bossen rond hun dorp. De keuze viel op een baar van gerecycled hout, met handvatten gemaakt van berkenstammetjes uit het bos rond hun dorp. Mijn man maakte de baar en ook de schragen van diezelfde berkenstammetjes.
De wade werd gemaakt van ecru linnen, daarover heen kwam een prachtige persoonlijke herinneringsdeken. De herinneringsdeken hebben we samen gemaakt en over elk detail werd uitvoering nagedacht. Het werd een landschap, gemaakt van hun beider kledingstukken. De contouren van hun huis en hond kwamen erop. Natuurlijk mochten de bomen niet ontbreken. Deze werden gemaakt van zijn boerenzakdoeken. Al droeg hij in zijn werkzame leven altijd een colbert, ook dan had hij een boerenzakdoek bij zich. Kraanvogels, die voor hen een speciale betekenis hebben, sierden de deken met daarboven de maan en vele sterren. Een spreuk in hun dialect, maakte de deken nog persoonlijker.
Het was fijn dat we ruim de tijd hadden om deze deken samen te maken. Toen de deken klaar was, heeft haar man deze ook gezien en de warmte ervan gevoeld.
Voor haar gaf het rust dat alles op tijd klaar was, zoals zij het samen graag wilden en ook samen besproken hadden, toen het dementieproces nog niet zo ver gevorderd was.
De tijd verstreek en steeds meer was het beetje bij beetje afscheid nemen van elkaar en van het leven, al tijdens het leven.
Dan komt de dag waarop hij overlijdt en weer terugkomt naar zijn huis in het dorp waar hij zo gelukkig was met zijn grote liefde.
Het werd een liefdevol afscheid van een innig geliefde man.
De deken waarmee hij toegedekt was werd op het allerlaatste moment met veel respect gevouwen, als een vlag. Zij nam de deken mee naar huis als een tastbare herinnering die troost en kracht mag geven…….💖
